Dokunmayın...

Çünkü dokunsalar ağlayacak durumdayım...
günlerdir belki haftalardır çok iyi değilim.
benim kendi payıma ayırdığım her zaman bir yaşam enerjim olurdu, o enerjiden eser yok, bitmiş durumdayım.
herşey üstüste geliyor ya da çökük olduğum için ben herşeyi üstüste getiriyorum.
Güne iyi başlamadım.
zaten günlere-haftalara iyi başlayamıyorum 1 aydır.
kocamla limonluyuz. kırgınım çok fazla...çok yani. çok fazla...küs değilim ama kalbim ezik.
Ondan ötürü bir melankolilik var birkaç gündür üstüne bu sabah yahu daha doğrusu kocamla aramızın bozuk olması herşeyin üstüne limon sıkıyor ya o da ayrı neyse. bu sabah servis beklerken kardeşimin İzmire geldiğini öğrendim. Bizim fabrikadaki arkadaşlarını görmeye gelmiş, benim haberim yok. Ben benden geçtim zaten çok sikimde değil beni görmüş görmemiş ama annesini de görmedi ya. elalemlerden öğreniyoruz İzmire gelip gittiğini. anne bu ya, kadın ne kadar göz yaşı döküyor oğlu için, O bir gelipte gelmiyor. Çok üzüldüm ciddi anlamda üzüldüm. Bende anneyim. Onunda evladı var. Allah hayra çıkarsın.
Üstüne çalışanlarımdan ikisinin soyunma dolaplarından paralarının çalınmış olduğunu öğrendim, onlar adına üzüldüm.
Onun üstüne y ad aaltına bilmiyorum bi yerlere sıkışsın bu üzüntüm de, apartmanın altına kokoreççi midir nedir bilemiyoruz henüz, bir imalat yeri açıldı. apartman girişi mezbaa gibi kokuyor. Kızım her giriş ve çıkışta ağlıyor.
Yani evimizi aldık, taşındık 1,5 ay oldu ama şöyle bir ohh canım evimiz diyemedik ya.
ya ben çok üzülüyorum. Biz ne yaptık diyorum ya, biz ne yaptık.
Evle ilgili sıkıntım yok. Şükür evimiz iyi, ufak tefek tabiki sıkıntılar olacak ama apartman konusunda hep bir dert sıkıntı mücadele. allahım çok bunaldım.
Evimiz olsun içi nasılsa olur, evimiz olsun bilmem ne, duayı yarıda bırakmamak lazımmış.
ev konusunda her duam kabul oldu ama apartman konusunda da dua etmeliymişim.
apartmanın önünden yol geçiyor ama yol açık değil, apartman etrafına düzenleme yapılamıyor bu nedenle.
bakımsız olduğu için kimse de gerekli özeni göstermiyor ve apartman sahasının kenarında bulunan çöp varilleri nedeniyle çöp varillerinin arkasına da çöpler düşüyor. geldiğimizden beri bir çöple mücadelem var. sinir harbi gibi. Üstüne bu kokoreççi. tüy dikti tüy.
kızım apartmana girmek ve çıkmak istemiyor. adamların dükkanı açalı 2-3 gün oluyor.
belki de çok önemsenmeyecek birşeyler, belki zamanla geçecek, adamlar yeni kurduğu için 1-2 aksilik yaşadılar, ne bileyim etleri çürüdü bilmem ne. ama ben hiç iyi değilim gerçekten.
hayatımın hiçbir döneminde kendimi bu derece kötü, bunalımda, isteksiz berbat hissetmemiştim.
bir türlü toparlayamıyorum, bir türlü eski şımarık ben'e dönemiyorum. olmuyor.
çok mutsuzum...
ciddi anlamda mutsuzum.
tek yaptığım nefes almak.
iş yerinde konsantre olamıyorum, kahkaha atmayalı epey oldu, şöyle gözümden yaş gelircesine. şu an bile çenem titriyor gözlerim doluyor.
Kocamla saygımızı yitirdik, aşkımı kaybettim.
yardıma ihtiyacım var.
bak o kadar yazdım, her yazdığımda rahatlarım, sağlam bir dosta anlatmış gibi olurum, ama bu yazımda olmadı, hala kafam dolu, hala gerginim hala ağlamaklıyım.
ben hiç iyi değilim.
yazıyı kontrol etmeye dahi mecalim yok.
selametle.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

ihtiyacımız var.

Yaban Hayatı'm

Tüylü Evlatcım ve Kızım - 1

Instagram